Από την αρχή του αιώνα, το 1902, δημιουργήθηκε στο Βόλο ο ΟΜΙΛΟΣ ΕΚΔΡΟΜΕΩΝ (Ο.Ε.Β.) με περιορισμένη ακτίνα δράσης, με κοντινές εκδρομές και περιπάτους, που πραγματοποιούνταν με τα λιγοστά συγκοινωνιακά μέσα της εποχής εκείνης (βαρκάκια, τραινάκι, αμαξάκια).

Με την μεσολάβηση του Α΄ παγκοσμίου πολέμου χαλαρώνεται η εκδρομική δραστηριότητα.

Κατά το 1922, όμως, παρά το απαισιόδοξο κλίμα της Μικρασιατικής καταστροφής, αναβιώνει ο Ο.Ε.Β. με προσπάθεια ενθουσιωδών μελών του όπως των Νικ. Πορφυρογένη, Ρήγα Ρεπανά, Γιώργου Βαρδάκη, Ευάγγελου Τζάνου, Δημ. Λοίζου, Ζάχου Λεβή και Δημ. Μαρκόπουλου.

Ο όμιλος πραγματοποίησε τολμηρές και πολύωρες πορείες (χωρίς συγκοινωνίες και γνώρισε μια επιτυχία που ξεπερνούσε τα σύνορα ενός επαρχιακού σωματείου. ʼλλωστε και στην πρωτεύουσα ο «ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΣ» τότε μόλις είχε ιδρυθεί, έτσι που ο Βόλος εμφανίζεται πρωτοπόρος. Η γόνιμη αυτή δράση ανακόπηκε λόγω απομάκρυνσης των στελεχών του Ο.Ε.Β., έτσι που η πενταετία 1926-1930 να χαρακτηρίζεται από μία χαλάρωση σημαντική της δραστηριότητάς του.

Εξάλλου, υπήρχε και η ορειβατική συντροφιά που ορειβατούσε τον χειμώνα 1929-1930.

Τον Μάρτιο του 1930, το πέρασμα του στόλου από τον Βόλο, έδωσε την ευκαιρία στον αρχηγό του Ιωαν. Δεμέστιχα, φανατικό ορειβάτη και Αντιπρόεδρο του μόλις ιδρυθέντος στην Αθήνα (κατά το υπόδειγμα των Συνδέσμων της Ευρώπης), Ελληνικό Ορειβατικό Σύνδεσμο, να εκφράσει στον τότε πρόξενο της Γαλλίας, στον Βόλο, Σωκρ. Πετρόχειλο, την επιθυμία να πραγματοποιήσει μια ανάβαση στο χιονισμένο Πήλιο.

Με την μεσολάβηση του ορειβάτη Ζάχου Λεβή, συγκροτήθηκε ομάδα, που αποτελέσθηκε από τους Γ. Βαρδάκη, Ε. Τζάνο, Δ. Λοίζο, Μ. Μαρκόπουλο (παλαιά μέλη του Ο.Ε.Β.) και τους Ζ. Λεβή, Δ. Θεοδωρλιδη, Στ. Σκουρογιάννη, Τάκη Παρασκευόπουλο Δ. Ζωγράφο, Ν. Στέλλο, Δ. Καρακίτσο, Ν. Οικονόμου, Λυς. Μαρασλή, Δ. Λεβή (ορειβατική συντροφιά) και από τον Αντιπλοίαρχο Ιωαν. Βλαχόπουλο, κυβερνήτη του μόλις τότε παραληφθέντος υποβρυχίου «ΠΡΩΤΕΥΣ».

Η ανάβαση έγινε στο Πλιασίδι από Πορταριά, την Κυριακή 23 Μαρτίου 1930. Από το Πλιασίδι η ομάδα κατευθύνθηκε στο χάνι Κυριαζή, όπου γευμάτισε και φεύγοντας επισκέφθηκε το Σανατόριο Καραμάνη, για να καταλήξει στην Πορταριά όπου χώρισε. Ύστερα από δύο μέρες, έγινε συνάντηση της ομάδας στο Θωρηκτό « ΑΒΕΡΩΦ» όπου έγινε πρόταση από τον Ιωαν. Δεμέστιχα, να συγκροτηθεί ένα νέο τμήμα του ΕΟΣ στον Βόλο. Η ομάδα συμφώνησε. Επακολούθησαν οι νόμιμες διατυπώσεις, που τελείωσαν με την 963 απόφαση του Πρωτοδικείου Βόλου της 10-6-1930. Ως ιδρυτές αναφέρονται ( αλφαβητικά) οι :

Ευαγγέλου Νικ, Ζωγράφος Δημ., Θεοδωρίδης Δημ., Καρακίτσος Δημ., Κουτσαγγέλης Γιωρ., Λεβής Ζάχ., Λεβής Δαυίδ, Μαρασλής Λυσίμαχος, Παρασκευόπουλος Τάκης, Ρετσούλης Ιωαν., Σκουφογιάννης Στέφ., και Στέλλος Νίκος.

Το πρώτο Δ.Σ. αποτελέστηκε από τους : Δ. Καρακίτσο (πρόεδρο), Δ. Λεβή (γραμματέα), Ζ. Λεβή (έφορο), Στ. Σκουφογιάννη (ταμία), Λυς. Μαρασλή και Τάκη Παρασκευόπουλο (μέλος).

Έτσι άρχισε η δράση του Ορειβατικού Βόλου. Από τότε, κύλησαν χρόνια, χρόνια προσπαθειών, επιτυχιών αλλά και χρόνια πολεμικά, χρόνια αναταραχής, χρόνια καταστροφών ( σεισμοί, πλημμύρες, θεομηνίες). Μετά από κάθε συμφορά, έπαιρνε τη σκαπάνη, καθάριζε τα ερείπια και άρχιζε τη δημιουργία.

Το δημιουργικό του έργο ξεσήκωσε τον αγέρα της αγνής ορειβατικής ιδεολογίας και θεμελίωσε το συλλογικό κίνημα.

Έτσι, πήρε την αναγνώριση που του έπρεπε για τη δραστηριότητά του, που έγινε μέσα από οικονομική ανεπάρκεια, δυσκολίες, αδιαφορία, έλλειψη μέσων και κάποτε με πολεμική.